یکی از دانشجویان آلمانی که اکنون به نام محمدپور ـ جفیلد معروف است، اسلام اختیار کرد. خبرنگار مجله « حضارة الاسلام » در آلمان غربی از وی پرسید چرا مسلمان شدید؟ در پاسخ اظهار کرد: نماز، آری نماز اسلامی مرا به این آیین مقدس ترغیب نمود. در راه شناسایی اسلام گامهای بلندی برداشتم و روز به روز معرفتم زیادتر شد. در مرحله اول تنها محرک من برای شناخت دین، نماز بود. در سه سال قبل که از طریق یکی از دوستان قدیمی در روز تولد رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم با دانشجوی مسلمانی آشنا شدم و در جلسه آنها شرکت کردم ناظر نماز خواندن آنها بودم، ابتدا حرکات رکوع و سجود آنان، در نظرم مضحک جلوه می کرد! چون در آن زمان براستی نمی توانستم به معنای عمیق و ریشه دار این حرکات وقوف پیدا کنم، تقریباً بعد از یک هفته متوجه شدم که همان مشاهده چند دقیقه ای آن حرکات به ظاهر بی معنی، انقلابی عمیق در من ایجاد نموده است؛ انقلابی که نمی توانم آن را وصف کنم. وجدانم بیدار گشته و مرا به تفکر و تحقیق فرمان می داد. تصمیم گرفتم که این آیین را، آن طور که هست بشناسم آیینی که می تواند به وسیله حرکات هماهنگ کاملی که نماز نام دارد. جسم و جان را در برابر پروردگار یکتا به کرنش و تعظیم وا دارد.1

این دانشمند اروپایی درباره نماز جماعت می گوید: « من بسیاری از کلیساها و معبدها را دیده ام که در آن جاها مساوات برقرار نیست و طبعتاً معتقد بودم که باید همین تبعیض در داخل معابد اسلامی (مساجد) هم حکم فرما باشد. ولی هنگامی که در روز عید فطر، در مسجدی در لندن، ملاحظه کردم که عالیترین نوع مساوات در میان مسلمانان وجود دارد. سخت دستخوش حیرت گردیدم. من دیدم که نژادهای مختلف و شخصیت های عالی و دانی، در کنار یکدیگر قرار گرفته اند و برادرانه مشغول عبادت هستند و همچنین مانند آن منظره را در مسجد نوبنیاد از بلاد ممباساه نیز دیدم که کارگران با سیاستمداران دست می دهند و تکلفات و تشریفات از میان آنها برداشته شده است. هیچ کس در هیچ مقامی، از ایستادن در کنار دیگران برای نماز جماعت ناراحت نیست و همه در پیشگاه خداوند برابرند. هیچ کس را بر دیگری برتری و رجحان نیست. هنگامی که پیشوا و امام مسجد مسلمانان، به من گفت که به عقیده مسلمانان همه انبیاء بر حق بودند و کتاب های آنها از جانب خداوند است، گمان کردم گوشم بد شنیده است. زیرا این نخستین باری بود که از یک رهبر دینی چنین سخنی را می شنیدم. از این رو دیگر برای من شکی باقی نماند که دین اسلام صلاحیت دارد که دین جهانی گردد ».1

دانشمند محقق، آقای ی. هیل در کتاب تمدن غرب می نویسد: « از روزی که اسلام ظاهر شد، نماز یگانه شعار اسلامی به صورت یک ضرورت درآمد، ارتباط این نماز با مسیحیّت و یهودیّت هر چه باشد نیروی خاص و اهمیتی فوق العاده در بین مسلمانان پیدا کرد. و بعدها به صورت « نماز جماعت » به اقتداء امامی که اغلب، خود (حضرت) محمد صلی الله علیه و آله وسلم بود، اقامه می شد. هر کس به هنگام نماز جماعت، اجتماع مسلمانان را مشاهده کند که برای نماز صف بسته اند و با نظام خاص در کمال وقار و با طرز حیرت انگیزی رکوع و سجود می کنند، به شگفت درآمده، آثار تربیتی آن را در روان مسلمین (از همان روزهای نخستین) درک خواهد نمود. کافی است که ما نقش این نماز را مورد بررسی قرار دهیم که چه تأثیر مهمی در پیدا کردن روح نماز و حفظ نظام داشته است، آنگاه به خوبی در می یابیم که در حقیقت « نماز » برای مسلمین مانند یک آموزش نظامی بوده است. و همین نظم مسلمانان در نماز، و اجتماع با شکوه آنان، روح وحدت و یگانگی را زنده کرده، برادری، مساوات، برابری و دیگر دستاوردهای اجتماعی اسلام را عملاً ایجاد می نموده است ».1

لوروا، اسقف بزرگ مسیحی می گوید: « هرگز دیده نشده است که کسی برای اولین بار با مسلمانان برخورد کند و تحت تأثیر قرار نگیرد و مجذوب مظاهر دینی و عقیده و ایمان آنان نشود... اما نماز جماعت، بخصوص در روز جمعه که گاه ممکن است عده نمازگزاران از پانزده هزار نفر نیز تجاوز کند و همه غرق در نماز و عبادت باشند و با خضوع و خشوع به درگاه با عظمت خداوند روی آورند، هر حرکتی از حرکات و اعمال آنها خود، نموداری از بالاترین آثار و نشانه های تعظیم و خوف و ترس در برابر خداوند است، با این اوصاف چنانچه شخصی در طول دوران حیات خود، حداقل یکبار هم که شده برای تماشای عظمت و شکوهی که در سیمای این نمازگزاران موج می زند بپردازد، بی گمان تحت تأثیر و جذبه آن قرار گرفته و موجب شگفتی و تعجّب در اعماقِ قلبش خواهد شد و نیز با دیدن این عظمت و جلال که از عبادت این گروه پدیدار می گردد، امتیاز این نوع عبادت از سایر عبادات نزد او آشکار خواهد شد.1

« سرتوماس آرنولد » دانشمند معروف اروپایی در کتاب « دعوت به اسلام » بیان می کند: نماز جماعت با این وضع منظّم و مرتب، عبادت خدائی بزرگ است، که موجب امتیاز مسلمانان از دیگران می گردد و زندگی دینی آنان را مشخّص می سازد، و زیاد مشاهده شده جهانگردان و دیگران در مشرق زمین، تحت تأثیر این آئین و عبادت معنوی قرار گرفته اند. آری، وقتی انسان مشاهده می کند، پانزده هزار نفر در مسجد جامع « دهلی » هند روز جمعه آخر ماه رمضان، همه به نماز ایستاده اند و همه غرق در عبادت می باشند، و بزرگترین شعار اسلامی را به نمایش گذاشته اند، با خود می گوید: « به راستی کسی نیست که این صحنه زیبا را مشاهده کند و قلبش تحت تأثیر آن قرار نگیرد، و این روش عبادت را بر سایر مراسم دینی ممتاز نشمارد ». برای نماز صبح در وقت معیّن اذان گفته می شود، ظهر این اذان تکرار می گردد و مردم را شیفته و منقلب می سازد، شب نیز اذان گفته می شود و مردم را به نماز فرا می خواند، و در این اوقات، عظمت و جلال ایمان و عبادت به نمایش گذاشته می شود، و انسان این معنویّت و خلوص را در مسلمانان به چشم خود می بیند ».1

دانشمند و فیلسوف مشهور فرانسوی می نویسد: « در نماز، انسان به خود باز می گردد و همه راستی را در وجود خویش احساس می کند. و چنین است که انسان با ایمان به ستایش وادار می شود. در نماز، همه مسلمانان جهان در برابر محرابهای تمام مساجد که به سوی کعبه ساخته شده است در صفهای فشرده، با همدلی و حضور خود به طور گسترده و عمیقی مجذوب مرکز خود و بنیاد خود می شوند ».1

نویسنده و فیلسوف فرانسوی (1823 ـ 1892 م) می نویسد: « برخلاف سخنان ناروائی که درباره اسلام و عرب شنیده بودم، هرگاه وارد یکی از مساجد مسلمانان می شدم، صحنه های دلپذیر و جذّابی را می دیدم، که به خود لرزیده و افسوس می خوردم، که چرا من مسلمان نیستم؟! ».1

« محمّد گلایتون » آمریکائی، که منظره زیبا و جذّاب نماز جماعت مسلمانان، او را به اسلام جذب کرده، داستان را این طور بازگو می کند: مسلمانان صفهای طولانی را که پشت سر هم قرار می گرفت، تشکیل می دادند. ما در عین حال که با سکوت کامل نظاره گر این منظره بودیم، بسیار شگفت زده شده بودیم، زیرا هیچ گونه امتیازی بین افراد این جمعیّت دیده نمی شد. در بین آنها مردمان سفید پوست و زرد پوست، فقیر و دولتمند و تهیدست و تاجر وجود داشت و همه آنها پهلو به پهلوی یکدیگر نشسته بودند، بدون این که اصلاً توجّهی به اختلاف نژاد و اختلاف ثروت و شغل خود داشته باشند... آری، روح برادری که در این جمعیّت (دارای اختلاف ظاهری) احساس می گردید، چنان اثری داشت که به آسانی از بین نخواهد رفت، از آن روز تا به حال سه سال می گذرد، و من بسیار خوشحالم که دو سال از این سه سال را در دامان اسلام به سر برده ایم. باری، اکنون هم که مسلمان شده ام، هنوز خود را در میان جمعیّتی حسّ می کنم، که دور هم گردآمده و شب یا روز به آن صدای زیبا اذان و نماز گوش فرا می دهند، و اخلاص واقعی و همراه با صداقت خود را نسبت به خدای خویش به نمایش می گذارند.1