تکبیر قبل از رکوع: ادب آن، آن است که مقام عظمت و جلال حق و عزت و سلطنت ربوبیت را در نظر آرد و مقام ضعف و عجز و فقر و ذلت عبودیت را نصب العین خود قرار دهد؛ و در این حال، به مقدار معرفتش به عز ربوبیت و ذل عبودیت، تکبیر حق تعالى را توصیف کند.
چون عبد سالک خواهد وارد منزل خطرناک رکوع شود، باید خود را مهیاى آن مقام کند؛ و با دست خود توصیف و تعظیم و عبادت و سلوک خود را پشت سر اندازد و دستها را تا حذاى گوش بلند کند و کفهاى خالى خود را رو به قبله کند و صفر الید و تهیدست با قلب پر از خوف و رجاء- خوف از تقصیر و قصور به قیام به مقام عبودیت و رجاء واثق به مقام مقدس حق که او را تشریف داده و به چنین مقاماتى که از خلص اولیاء احبا است بار داده - وارد منزل رکوع شود.
انحناء رکوعى: بدان که عمده احوال صلوة سه حال است، که سایر اعمال و افعال، مقدمات و مهیئات آنها است: اول قیام؛ و دوم رکوع؛ و سوم سجود.
چون صلوة، معراج کمالى مؤمن و مقرب اهل تقوى است، متقوم به دو امر است که یکى مقدمه دیگر است:
اول: ترک خود بینى و خودخواهى؛ که آن، حقیقت و باطن تقوى است.
دوم: خداخواهى و حقطلبى؛ که آن، حقیقت معراج و قرب است. و لهذا در روایات شریفه است که الصلوة قربان کل تقى. چنانچه قرآن شریف نیز نور هدایت است ولى براى متقین: ذلک الکتاب لا ریب فیه هدى للمتقین.
بالجمله، در این سه مقام که مقام قیام و رکوع و سجود است، این دو مقام به تدریج حاصل شود. پس، در حال قیام ترک خودبینى است به حسب مقام فاعلیت؛ و رؤیت فاعلیت حق و قیومیت حق مطلق است. و در رکوع ترک خودبینى است به حسب مقام صفات و اسماء؛ و رؤیت مقام اسماء و صفات حق است. و در سجود ترک خود بینى است مطلقاً و خداخواهى و خداطلبى است مطلقاً. وجمیع منازل سالکین از شئون این مقامات ثلاثه است؛ چنانچه بر اهل بصیرت و اصحاب عرفان و سلوک واضح است.