انسان باید سعی کند همواره نمازش با حضور قلب باشد و بهتر آن است که تصور کند این، آخرین نماز اوست و دیگر توفیق نماز خواندن نخواهد داشت. با چنین فرضی دیگر نمازش دست و پا شکسته و بدون توجه نخواهد بود و همه تلاش خود را به کار میبرد تا این آخرین نماز را با توجه کامل و حضور قلب بخواند. گذشته از این، از کجا معلوم که به راستی این آخرین نمازمان نباشد؟ آیا بهتر نیست که فرصتها را غنیمت بشماریم؟ حضرت علی(ع) میفرمایند:
اِذا قامَ اَحَدُکُمْ اِلَی الصَّلوةِ فَلْیُصَلِّ صَلوة مُودِعٍ
وقتی یکی از شما به نماز میایستد بنابراین بگذارد که این آخرین نماز اوست.