دین مقدس اسلام، بیش از هرچیز به وحدت و یکپارچگی مسلمانان اهمیت داده، می کوشد تا به هر وسیله ی ممکن، این معنا تحقق پیدا کند. از این رو، عواملی که منجر به پراکندگی و گسستگی صفوف مسلمان ها می گردند، در اسلام از منفورترین پدیده ها به شمار می روند. دروغ، غیبت، تهمت، نفاق، سخن چینی و... مفاهیمی از این گونه اند و متقابلاً عوامل و پدیده هایی که به نوعی انسجام و یکپارچگی آنان را حفظ کند، جزو محبوبترین عوامل هستند. در این راستا، نماز جمعه از اهمیت وافری برخوردار است؛ به نحوی که در قرآن اهل ایمان در روز جمعه به برپا داشتن نماز جمعه و دوری از کارهای مخالف آن مأمور گشته اند.
برای نمونه بنگرید به:
الف ـ یا ایّهاالذین امنوا اذا نودی للصّلوة من یوم الجمعه فاسعوا الی ذکرالله و ذروا البیع ذلکم خیر لکم ان کنتم تعلمون1
ای کسانی که ایمان آورده اید! هنگامی که برای نماز روز جمعه ندا در داده می شود به سوی ذکر خدا بشتابید، و خرید و فروش را رها کنید. اگر بدانید این برای شما بهتر است.
مورد خطاب آیه، اهل ایمان می باشند. بنابراین، «ایمان» مقتضی اهتمام به اقامه ی نماز جمعه، و اعراض و وانهادن کارهای مخالف آن می باشد. «نودی» از ماده ی «نداء»، بانک برآوردن، و در این جا به معنای اذان است؛ زیرا در اسلام ندایی برای نماز جز اذان نداریم. به این ترتیب، هنگامی که صدای اذان نماز جمعه بلند می شود، اهل ایمان موظفند کسب و کار را رها کرده، به سوی نماز که مهمترین یاد خدا است بشتابند.2 مرحوم علامه ی طباطبایی هم به همین مضمون اشاره دارد.3