در دوره ی صفویه که اوج اقتدار شیعه بود، علما از انزوا و گوشه نشینی بیرون آمده، این فریضه ی سیاسی و عبادی را اقامه می کردند. اطلاعات دقیق تر حکایت از آن دارد که نماز جمعه در دوره ی صفویان به تدریج در جامعه ی تازه شیعه شده ی ایران برپا گردید. ظاهرا محقق کرکی نخستین کسی است که به جِد به این امر توجه کرده است، طبعا توجه این فقیه بزرگ جهان تشیع به امر نماز جمعه، نشانگر اهمیت نماز جمعه نزد دربار صفویه است.1 صفویان با آغاز حکومت رسمی خود، در بکارگیری مناصب دینی؛ از قبیل مقام های صدر و یا شیخ الاسلامی همانند بسیاری از جهات دیگر؛ از جمله تأسیس مناصب اداری در چارچوب سیاست های خود، از حکومت های پیشین حاکم در منطقه؛ به ویژه دولت عثمانی تأثیرپذیری داشتند. نماز جمعه در سراسر کشور عثمانی برگزار می شد. هنگامی که شیعیان حکومت مستقلی ایجاد کردند، مناصب دینی خود را نیز در سطح قابل توجهی شکل داده، به اقامه ی این فریضه ی الهی مبادرت ورزیدند؛ لذا علما هم احساس کردند با اقامه ی نماز جمعه، نفوذ بیشتری می توانند داشته باشند، به این وسیله سیستم مطمئنی را برای اقامه ی حدود شرعی و احکام اسلام در اختیار داشتند و به اقامه ی آن اصرار می ورزیدند.2