شخصی خدمت امام صادق علیه السلام رسید و برای انجام کاری استخاره کرد. از قضا استخاره بد آمد، ولی اعتنا نکرد و به سفری تجاری رفت. اتفاقا در سفر به او خوش گذشت و سود بسیاری به دست آورد. وی از بد آمدن استخاره در شگفت ماند. ازاین رو، در بازگشت، خدمت حضرت رسید و جریان را از ایشان پرسید. امام صادق علیه السلام لبخندی زدند و فرمودند: به یاد داری که در مسافرتت در فلان منزل آنچنان خسته بودی که خوابت برد و وقتی بیدار شدی آفتاب طلوع کرده و نماز صبحَت قضا شده بود؟ اگر خداوند متعال آنچه را که در دنیاست به تو داده بود، جبران دو رکعت نماز قضا شده ات نمی شد.1

اسحاق بن عمار می گوید: به امام جعفر صادق علیه السلام گفتم: یا ابا عبداللّه ! خبر ده مرا از با فضیلت ترین وقت برای نماز صبح. امام فرمود: هنگام طلوع فجر؛ چون خداوند می فرماید، اِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ مَشْهوُدا؛ یعنی نماز صبح را فرشته روز و فرشته شب هر دو مشاهده می کنند. پس هرگاه بنده نماز صبح را با طلوع فجر بخواند، دو مرتبه برای او نوشته می شود؛ هم فرشتگان صبح می نویسند و هم فرشتگان شب.1

یکی از یاران و اصحاب حضرت امام حسین علیه السلامبریر بن خضیر نام داشت. وی مردی بود زاهد و عابد و او را سید القراء نیز می گفتند. هر شب قرآن را ختم می کرد و چهل سال نماز صبح را با وضوی نماز عشا به جا می آورد.    

و چون ندای اذان صبح را شنیدی، بگو: اَللّهمَّ إنّی اَسْئلُکَ بِاِقْبَالِ نَهارِکَ و اِدبَارِ لَیْلِکَ وَ حُضُورِ صَلَواتِکَ وَ أصْوَاتِ دُعائِکَ وَ تَسبِیحِ مَلاَئِکَتِکَ اَنْ تُصلِّیَ عَلی مُحمّدٍ و آلِ مُحمّدٍ وَ اَنْ تَتُوبَ عَلَیَّ اِنَّکَ اَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ.1 بار خدایا! تو را می خوانم به وقت روی آوردن روز و پشت کردن شب و وقت نماز و صداهایی که تو را می خواند و ستایش فرشتگان؛ اینکه درود فرستی بر محمد و خاندان محمد و مرا ببخشایی. به درستی که تو بسیار توبه پذیر و مهربانی!

فَاجعَلِ اللّهمَّ صَباحِی هَذَا نازِلاً عَلَیَّ بِضِیَاءِ الْهُدی وَ بِالسَّلاَمَةِ فی الدِّینِ و الدُّنْیَا.1 ای خدا، صبحگاه مرا با انوار هدایتت بر من روشن کن و با سلامتی من در دین و دنیا مقرر فرما.

امام علی علیه السلام فرموده است: مَنْ صَلَّی الْفَجرَ مِنْ جَماعةٍ رَفعَتْ صَلاتُه فی صَلاةِ الْأبرارِ وَ کُتِبَ یَومَئذٍ فی وَفِد المتقین.1 کسی که نماز صبح را با جماعت بخواند، نمازش در شمار نماز نیکان بالا برده می شود و آن روز در ردیف پرهیزکاران نوشته می شود.

از جابر بن عبداللّه  انصاری نقل شده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله برای ما خطبه ای خواند و پس از حمد و ثنای خداوند متعال فرمود: ای مردم! ملازم نماز باشید، ملازم نماز باشید (حق نماز را به جای آورید و توجه کنید)؛ زیرا ستون دین شما است. سختی های برپایی نماز در شب را تحمل کنید و زیاد به یاد خداوند باشید تا گناهانتان را بپوشاند. همانا مَثَل این نمازهای پنج گانه، همچون نهر آبی است که از مقابل خانه یکی از شما در جریان باشد و او روزی پنج بار، خود را در آن نهر آب بشوید که بدن او بر اثر شست وشوهای پی در پی، از چرک پاک می شود، همچنین است بر اثر مداومت بر نماز، در قلب و روح نمازگزار چیزی از آلودگی باقی نمی ماند. ای مردم! هیچ بنده ای نیست مگر اینکه (به هنگام خواب و استراحت شبانه) با بندهایی محکم بسته می شود (غرق بودن در لذت خواب.) پس دو ثلث از شب که گذشت و ثلث آخرش باقی ماند، فرشته ای به سراغ او می آید و می گوید: «برخیز و به یاد خدا باش که صبح نزدیک شد،» اگر او در این حال تکان خورد و ذکر خدا گفت، بندی از بندهای وی گسسته می شود و اگر برخاست و وضو ساخت و به نماز ایستاد، تمام بندها از وی باز می شود (و او راحت می گردد) و در این هنگام داخل صبح می شود در حالی که شادان و مسرور است (چون از بند شیطان رها یافته و با ذکر و یاد خداوند و نماز، صبحی دیگر را آغاز نموده است).1

رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: لِاَنْ اُصلِّیَ الصُّبحَ فی جَماعةٍ أحَبُّ إلیّ مِنْ أنْ اُصَلِّی لَیلَتی حَتّی أصبحَ.1 اگر نماز صبح را به جماعت بخوانم، در نظرم محبوب تر از عبادت و شب زنده داری تا صبح است.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: هر کس نماز مغرب و عشا و صبح را در مسجد و با جماعت برگزار کند، مانند کسی است که تمام شب را (با عبادت) احیا کرده باشد.1

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آلهمی فرماید: برگزاری نماز صبح در جماعت و سپس پرداختن به یاد خداوند تا طلوع آفتاب، موجب دست یابی به هفتاد درجه در فردوس است.1

«وَ مِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَ إِدْبارَ النُّجُومِ؛ همچنین به هنگام شب، او را تسبیح کن و به هنگام پشت کردن ستارگان و طلوع صبح». (طور: 49)
در تفسیر المیزان جمله «و اِدْبارِ النُّجُومِ» چنین تفسیر شده است: «مراد از این جمله آن هنگامی است که ستارگان در اثر روشنی صبح از نظر ناپدید می شوند و منظور از تسبیح در این هنگام، دو رکعت نماز مستحبی است که قبل از نماز صبح خوانده می شود و بعضی گفته اند مراد از آن، نماز صبح است».